Ook de omgeving veranderde nogal plots met de grensovergang tussen Kirgizie en Tadjikistan. In Tadjikistan fietsten we langs een woeste rivier, in een vaak diepe canyon, terwijl in Kirgistan diezelfde rivier een 30km brede, bijna vlakke vallei had uitgesleten. Door de hoogte waarop we ons bevonden (+2500m) groeit hier niet veel meer als gras. Toch is dit de plek die de nomadische Kirgiezen hun thuis noemen. In de schaduw van Pik Lenin, één van de 7000ders die de vallei afbakent, besloten we om de fietsen even achter te laten en op traditionele wijze -te paard- naar een Kirgische yurt te trekken. Ondanks onze getrainde konten bleek een twee-daagse trektocht een pijnlijke affaire. We genoten met volle teugen van de heerlijke ruwe natuur, de picknick tussen de Edelweisen rond het meer, het zicht op het base-camp van Pik Lenin en onze eerste ontmoeting met yaks. De apotheose volgde 's avonds met een heerlijke maaltijd (met yakboter en yoghurt) en overnachting in een traditionele yurt (alweer verwarmd met organische brandstof: yakstront).
Toen we voor de eerste maal op de "grote poort" van het Chinese rijk klopten gaf niemand thuis. Ondanks aankondigingen dat de Kirgische zijde van de grens slechts twee dagen zou sluiten voor het einde van de Ramadan, bleken de festiviteiten toch 3 dagen te duren. Samen met "chatterbox" Mark, een andere gestrande fietser, kozen we dan maar een mooi kampeerplekje in de buurt. Achteraf gezien, bleek het groene gras waarop onze tenten stonden minder geschikt dan gedacht: midden in de nacht trad de naburige rivier plots uit haar oevers en moesten we op zoek naar hoger gelegen terrein.
De tweede poging aan de "grote poort" was de goede. Na 6 paspoort controles (3 van de Kirgiezen 3 van de Chinezen) en grondige pre-check van de Chinese douane (zelfs de laptop moest even aan) mochten we eindelijk doorschuiven naar het finale check-point voor de cruciale ingangsstempel. Om één of andere vreemde reden hadden de Chinezen dat laatste en tevens belangrijkste punt 140km landinwaarts verplaatst. Toeristen mogen niet rondhangen in het tussenliggende niemandsland en bijgevolg werden we op duidelijke, maar vriendelijk wijze verzocht om in een truck te stappen. De deuren werden verzegeld en de chauffeur hield onze paspoorten bij: onze fietsen zouden we pas na de grensovergang terugkrijgen. Voor de geïnteresseerden: de Chinezen kunnen blijkbaar niets nuttig invoeren uit Centraal-Azië, want alle vrachtwagens aan de grens -toch een honderdtal- waren volledig leeg.
Een paar dagen later was het tijd voor kennismaking met een (naar Chinese normen) kleine stad, Kashgar. De attente lezer zal al gemerkt hebben dat dit niet echt Chinees klinkt en dat klopt ook. Kashgar is net als de enorme Xinjang provicie, die ongeveer het ganse noord-westen van China omvat, eigenlijk Oeigiers van oorsprong. Dit Centraal-Aziatische volk heeft Turkse roots en heeft meer gemeen met Uzbeken dan met Chinezen. Ze zijn echter 50 jaar geleden veroverd geweest door de Chinezen zodat ze zich moeten plooien naar hun wetten, terwijl ze langzaamaan worden vertrappeld onder hun moderne kolonisten. De oorspronkelijke architectuur moet eraan geloven en maakt plaats voor Chineze moderniteit of Disneyland-achtige Islamtische architectuur om de alomvertegenwoordige Chinese toerist te paaien. Desondanks, ademt Kashgar nog echt de sfeer van de oude zijde-route dagen uit. Alles is te koop op de straat, wagentjes met goederen worden op en af gereden terwijl Imams om gebed roepen in een hutsepot van nationaliteiten en etniciteiten.
Voor het vervolg van onze reis zullen we even de "fast-forward" knop gebruiken en vanuit het treinraam de Xinjang provincie met de Taklamakan en Gobi woestijnen bewonderen. We pikken de draad terug op aan de grens van het echte China, het land dat begint aan de Muur. Maar eerst bijna 48 uur sporen dus, China is een groot land...
De censuur in dit land verhindert ons om onze video op te laden. We proberen het al de hele dag op de computer van Ellen, de Amerikaanse fietster die al een hele tijd in China woont en werkt, maar het wil maar niet lukken. Niet getreurd: hier zijn alvast nieuwe foto's.