Het eerste filmpje geeft kort een beeld van Macau en heeft eigenlijk niet zoveel met fietsen te maken. In het tweede filmpje laten we jullie meevolgen op onze tocht door Vietnam en Laos. Veel kijkplezier!
5 Comments
Terwijl we genieten van een mango-smoothie en een kokosnoot met zicht op de Mekong-rivier, overlopen we mijmerend de afgelopen 10 dagen. De bergen ten oosten van Hanoi zijn niet de meest ontwikkelde gebieden van Vietnam. Waar we in de hoofdstad onze weg zochten op heuse snelwegen, kronkelden we doorheen de bergen op (geasfalteerde) tractor paden. De economische belangen zijn hier dan ook beperkt, want dit gebied wordt bevolkt door de kleurrijke etnische minderheden van Indo-China. Afgezonderd van de rest van het land door beperkte transportmogelijkheden, hebben deze bergstammen de weg naar modernisatie nog niet (helemaal) gevonden. Men leeft er nog steeds op het ritme van de natuur, daar zorgt de kraaiende haan en het beperkte vermogen van de stroomgenerator voor. Ergens in deze bergen lag - ietwat verloren - de grensovergang met Laos. De grens ontvangt nog maar enkele jaren reizigers en wordt in onze reisgids omschreven als een "true adventures delight". Dat is misschien ietwat overdreven, maar hier beland je maar al te graag als je op fietsreis bent. Ondanks het zeer heuvelende karakter van het traject was het heerlijk fietsen, soms ploeteren, op de kleine wegjes tussen de even kleine dorpjes. 's Ochtends werden we steevast vergezeld door horden scholieren op weg naar school, 's middags toonde de eigenaar van de plaatselijke herberg trots dat de gebruikte ingrediënten eigen kweek waren en 's avonds lieten we de heerlijke geurende hond-brochettes aan ons voorbij gaan. Dit was met voorsprong één van de leukere stukjes uit onze fietsreis. Maar, dan komt Laos… Beeld je een land in zo groot als de U.K., doorsneden door slechts een handvol geasfalteerde wegen en een acuut gebrek aan wagens om erop te rijden. Dat moet Laos zo ongeveer zijn: het fietsersparadijs. Soms fietsen we uren zonder één wagen te zien, gewoon naast elkaar als koningen op de weg, terwijl we de jungle-geluiden op ons laten afkomen en de kettingen horen ratelen. Tot wanneer we de dorpjes naderen en het "falang"-alarm afgaat: één of andere verkenner heeft ons gespot en razendsnel gaat het nieuws rond: buitenlanders! De kinderhoofdjes verschijnen plots uit het niets en er wordt ons een vrolijke "Sabaidee" toegeworpen. We hebben onze handen vol om iedereen terug te groeten, maar de glimlach die je terugkrijgt is goud waard. Toch is niet alles rozengeur en maneschijn. Fietsen in Laos vergt veel van onze kuiten en dus nemen we de bus - of beter busje - die ook instaat voor het verdelen van postpakketten. Zo overbruggen we moeiteloos de twee zwaarste etappes. Officieel kunnen we hierbij zeggen dat de bergen in Laos de eerste zijn die ons kraken. Onze fysieke ongemakken zijn echter klein bier vergeleken met de drastische veranderingen die dit land te wachten staan. Groeiende, hongerige buurlanden hebben het gemunt op de wouden van Laos en hoewel men probeert in te zetten op duurzame ontwikkeling, is deze kaalkap moeilijk tegen te houden. Zeker in een land dat behoort tot de 20 armste in de wereld. De Chinezen zijn druk in de weer met het opwaarderen van de weginfrastructuur en, hoewel we er nu van kunnen genieten, is het slechts een kwestie van tijd alvorens de vrachtwagens erover denderen. Na een boottocht van een vijftal uur zitten we nu in Luang Prabang, het spirituele hart van Laos. Om die reden is de stad ook de toeristische trekpleister van het land, al kan je niet omheen de Franse "air chique"-sfeer die de heerlijke gerestaureerde koloniale woningen uitstralen. Over enkele dagen gaan we terug op weg naar de hoofdstad van dit land, een klassieker onder fietstrekkers. Als we hard genoeg trappen zouden we daar moeten zijn tegen kerst. Via deze link vinden jullie weer een heleboel nieuwe foto's.
Telkens de grens van een nieuw land nadert borrelt de reismicrobe weer helemaal naar boven. De reisgids wordt bovengehaald en met volle overtuiging lezen we ons in. Nieuwe woordjes worden ingeoefend, de belangrijkste gerechten worden gememoriseerd en onze hersenen gaan weer aan het werk om snel en accuraat (ha!) de plaatselijke munt in Euro's om te zetten. Dat was niet anders toen de grens met Vietnam in het vizier kwam. Na 3 maand rondtoeren in China was het inderdaad tijd voor verandering. Het "nieuwe" was eraf en we begonnen ons maar al te vaak te ergeren aan de kleine kantjes dit land. De constante drukte, het gekke getoeter en vooral Chinese interpretatie van (de toch niet zo) universele gebarentaal waren vaak een bron van frustratie. Al is er één aspect van dit immense land dat we zeer zeker zullen missen, namelijk het voedsel. Van de heerlijke tarwe-noodles in het noorden tot de wereldberoemde Cantonese keuken in het diepe zuiden, telkens werden we verwend en verrast (Chinese menu's…) door wat de Chinezen uit hun wok toverden. In China kan je gewoon niet verhongeren! Op gevaar van overactieve speekselklieren en ondergekwijlde toetsenborden hebben we een foto-album gewijd aan deze heerlijke keuken. Ondertussen zitten we al een kleine week in Vietnam. Het Latijnse schrift hebben we teruggevonden, maar de communicatie verloopt nog altijd stroef. Het Vietnamees vraagt, net als het Chinees, een heel exacte uitspraak en die krijgen we maar niet onder de knie. Ook voor non-verbale communicatie heeft de Chinese bezetting zijn sporen nagelaten. Hoe kan je anders begrijpen dat twee bestelde mango-sapjes twee biertjes worden? Het enthousiasme waarmee we worden toegezwaaid maakt echter veel goed. In de kleine dorpjes die we dagelijks doorkruisen worden we telkens getrakteerd op glimlachen en roepen de kindjes zich hees om ons te begroeten. Kennelijk kost het weinig moeite om de Vietnamees zijn sympathie te winnen. In Vietnam kruisen onze wegen met Claires broer en zijn vrouw. Na tien maanden zagen we elkaar terug in Halong City. Dit werd gevierd met een zeer gezellig avondmaal (dank u, Kevin en Dorien!), waarna onze planning voor de volgende dag verstoord werd door technische problemen aan Tims fiets. Het grijze regenachtige weer liet ons niet toe om te genieten van de karstbergen in Halong Bay en dus trokken wij (met een gerepareerd wiel) naar de hoofdstad Hanoi, terwijl Kevin en Dorien het hoge noorden van Vietnam verkenden. Over enkele dagen zien we elkaar terug daarna trekken we resoluut richting jungle.
Inderdaad, na de drukte van China met zijn miljoenensteden is het terug tijd voor rust en natuur. Die we hopen te vinden in de bergen van Vietnam en Laos, onze volgende bestemming. Het heeft even geduurd, maar eindelijk is de video over China af. Deze keer geen kort tussendoortje, maar een heuse "mini"-film van 16 minuten. Neem er dus gerust een kippenpootje bij! Natuurlijk is er ook een nieuw album met de laatste foto's van Hong Kong, Macau, China en Vietnam. |
Route weergeven op een grotere kaart Archives
February 2013
Categories
All
Hier klikken om te bewerken.
Hier klikken om te bewerken.
|