Onze rustdagen in Chengdu zijn weer productief geweest: het filmpje van onze tijd in Tadjikistan en Kirgizië is af en met de hulp van Robin staat het ook online! Veel kijkplezier!
8 Comments
Onze geplande vertrekdag uit Dushanbe was nog maar net begonnen of ons guesthouse werd opgeschrikt door het slechte nieuws dat de enige voor buitenlanders toegankelijke weg uit de Pamir (de grens tussen Tadjikistan en Kirgistan) afgesloten werd voor onbepaalde tijd. Niet meteen het ideale scenario om naar de regio te trekken. Zoals altijd in Centraal-Azië moet je je info checken en dus trokken we met een kleine delegatie naar de Kirgische ambassade. Zoals verwacht viel de consul uit de lucht, maar na enkele telefoontjes wist ze ons te vertellen dat men de grens inderdaad had afgesloten. Ze had echter ook goed nieuws voor ons: een derde grensovergang tussen Tadjikistan en Kirgistan werd nu geopend voor toeristen. Bovendien werd de visumplicht in Kirgistan voor verschillende "developed nations" (waaronder België) op presidentieël bevel onmiddellijk afgeschaft. Dit nieuws opende nieuwe perspectieven, vooral omdat de nieuw geopende grenspost op slechts 200 kilometer van één de toegangswegen van de Pamir lag. Bij problemen in de Pamir konden we dus steeds vrij gemakkelijk, zonder al te grote omwegen naar de grens fietsen. Vol goede moed vertrokken we uit Dushanbe, nog steeds richting Pamir. We hadden minstens één week te fietsen alvorens we de conflictregio zouden bereiken en alle berichten wezen erop dat de situatie terug normaal was, zodat alle blokkades tegen dan zeker opgeheven zouden zijn. Na twee dagen fietsen was het tijd om definitief te kiezen tussen de weg naar de recent geopende grenspost (die noordelijk omheen de Pamir liep) of het avontuur en onzekerheid tegemoet te gaan en richting Pamir te trekken. We kozen voor het laatste en begonnen aan 150 spectaculaire kilometers piste over een 3200m hoge pas om finaal langsheen de Panj-Rivier, die de grens tussen Tadjikistan en Afghanistan bepaalt, naar het begin van de Pamir Highway te fietsen. Althans dat stond in ons roadbook geschreven. Na 70 kilometers fietsen werden onze plannen aan diggelen geslagen door een droge "njet" aan één van de politiecheckpoints. Toeristen mochten de regio van de Pamir niet in, een duidelijk order waar zelfs smeergeld niets aan kon veranderen. Samen met Matt en Anna, twee Poolse fietsers die we onderweg ontmoet hadden, beslisten we dan maar te kamperen in de buurt van het checkpoint en de situatie dagelijks te gaan evalueren. Na drie dagen wachten kregen we nog steeds een "njet" en beslisten we op onze passen terug te keren richting de nieuwe grens. In plaats van een vijftal passen boven de 4000 meter in één van de meest desolate gebieden ter wereld te verkennen, volgden we een 400 kilometer lange riviervallei stroomopwaarts doorheen Tadjikistan en Kirgistan. De vallei vindt haar oorsprong op de 3700 meter hoge Irkeshtam pas, één van de passen die ten tijde van Zijderoute al gebruikt werd en nu tevens de grens met China bepaalt. Deze nieuwe veel kortere route gaf ons de tijd om hier en daar wat verkenningen te doen zonder fiets. Samen met onze Poolse reisgenoten ondernamen we een tweedaagse trektocht naar de jailloos of bergweiden waar de nomaden en hun yurts de zomer doorbrengen zoals honderden jaren geleden. We verbleven een nachtje in een vierkant yurt-achtig onderkomen en kregen thee, brood, verse boter en een soort zure yoghurt (een ijskast werkt niet zonder elektriciteit) op ons bord. Tegen het vallen van de avond kwamen de schapen, geiten en koeien aangeschokt en kropen wij onder de lakens in een met koeienstront verwarmde tent. Na dit avontuur konden we het hoofdstuk Tadjikistan afsluiten en resoluut doorfietsen naar de grens met de Kirgische Republiek. Nieuwe foto's via deze link! Uzbekistan is één van die landen waar grensformaliteiten moeilijker verlopen bij het verlaten van het land dan bij het binnenkomen. Onze uittocht nam 1u30 in beslag, waarin de bagage door de scanner moest en enkele willekeurige zakken volledig doorzocht werden. De douanepapieren leverden een vreemd tafereel op. Uzbekistan heeft een zeer stricte wetgeving omtrent import en export van geld. Daarom wordt aangeraden al je geld aan te geven bij binnenkomen en verlaten van het land, ondanks de beruchte corruptheid van overheidspersoneel. Goede burgers die we zijn, gaven we dan ook elke Euro, Dollar en Tadjiekse somoni aan. Aangezien we in Tashkent Dollars hadden afgehaald, verlieten we het land met meer geld dan bij onze binnenkomst in Uzbekistan. Ondanks bewijsmateriaal van de bank, zorgde dit blijkbaar voor problemen. Even vreesden we voor ons geld (overschotten mogen namelijk in beslag genomen worden), maar na overleg met de collega's besloot de douanier creatief met tipp-ex aan de slag te gaan. Hier en daar werd een cijfer aangepast om de rekening te doen kloppen. Zonder verdere problemen staken we de grens over. Na nog geen 20 kilometer in Tadjikistan was onze bagagedrager al twee meloenen rijker. Terwijl we deze meloenen als middagmaal binnenspeelden, kregen we prompt nog een derde cadeau. De vrijgevigheid en het enthousiasme van de Tadjieken (eigenlijk Uzbeken, het Noorden van Tadjikistan is etnisch Uzbeeks) werkte aanstekelijk. We voelden ons meteen heel welkom. De daaropvolgende dagen verlieten we traag maar gestaag de vruchtbare vallei om hogere sferen op te zoeken in het Fangebergte. Deze bergketen, die Tadjikistan doormidden splijt, werd onze eerste te overwinnen hindernis. Na 3 dagen en 120 kilometer klimmen, stonden we met grote voldoening bovenop onze eerste pas, 3387 meter boven zeeniveau. Vooral de laatste 15km van de pas waren spectaculair, op een halfvergane smalle gravelweg, uitgegraven in de heuvelwand, met een duizlingwekkende afgrond op 50 cm van onze wielen. De Tadjiekse camionchauffeurs leek het niet te deren: met de gsm in de hand vonden ze zelfs nog tijd om naar ons te toeteren (de wrakken in de vallei leken wel te suggeren dat niet iedereen even goed kan multitasken achter het stuur). Voor de tweede en laatste pas, ook weer ruim boven de 3300 meter, was een alternatief uitgedacht in de vorm van een tunnel. Spijtig genoeg hadden de Tadjieken hiervoor een Iraanse firma onder de arm genomen en heeft deze een nogal "shitty job" uitgevoerd. Het resultaat werd officieel de Anzobtunnel gedoopt, maar over het algemeen wordt ernaar gerefereerd als "The tunnel of death". Toen we aan de ingang stonden begrepen we waarom: er wachtte ons een 5km lang donker gat, zonder enige verlichting, zonder enige ventilatie, vol knie-diepe watergevulde putten in het wegdek. Hierbovenop duiken dan nog onverlichte en niet aangeduide stellingen/graafmachines op als extra hindernissen. We waren maar al te blij dat een vriendelijk SUV-rijder ons door de tunnel wilde voeren, de 10 Euro bibbergeld betaalden we met de glimlach. De Tadjieken hebben duidelijk geleerd uit deze Iraanse constructie en laten hun infrastructuur nu "upgraden" door de Chinezen. En het moet gezegd worden: zij voeren deze taak prima uit. Het asfalt in dit land (uitgezonderd passen) is van uitstekende kwaliteit, soms hebben we zelfs een pechtstrook waar we zorgenvrij over kunnen peddelen. Het is enkel vreemd om die Chinese tekens te zien in tolhuisjes en op bruggen. Geen idee of de Tadjieken begrijpen wat deze opschiften betekenen. Na deze (alweer) heroïsche avonturen bereikten we terug de begane grond in Dushanbe, de hoofdstad van deze kleine republiek. Trots over onze overwinning fietsen we triomfantelijk de stad binnen, maar lang duurde onze optimistische bui niet. Ons guesthouse zat vol gestrande avonturiers die ons op de hoogte brachten van de situatie wat verder op onze route. De Pamir, het laatste gebergte dat ons van China scheidt, was onrustig geworden. Een steekpartij, waarbij een of andere drugsbaron/legerofficier al dan niet het leven liet, zorgde ervoor dat de regio even in vuur en vlam stond. Na enkele dagen afwachten en informatie vergaren, beslisten we om onze geplande route toch verder te zetten. De komende weken fietsen we dus rond in het Pamirgebergte! Ons filmpje over Kazachstan en Uzbekistan is klaar. Helaas lukt het ons hier niet om het up te loaden... Hier zijn alvast de nieuwste foto's. |
Route weergeven op een grotere kaart Archives
February 2013
Categories
All
Hier klikken om te bewerken.
Hier klikken om te bewerken.
|