Half geradbraakt bereikten we de volgende zijderoutestad Buchara. Het zitvlak was danig beschadigd door de erbarmelijke toestand van de wegen. Onze kledij stond stijf van het gekristalliseerde zout uit ons zweetvocht. Het was duidelijk dat we wel wat rust konden gebruiken. Na een paar dagen sightseeing waren we weer fietsklaar, maar beslisten we op het laatste moment om de fietsen in Buchara te laten en met de bus naar de hoofdstad, Tashkent, te reizen om de visa-procedures voor Tadjikistan en China alvast op te starten. Vooral over het Chinese visum circuleren hier de wildste verhalen en we wilden alles op alles zetten om het te bemachtigen. Drie dagen en een berg aan paperassen later waren we rond met onze aanvragen in Tashkent en kreeg Tim een stevige salmonella-infectie waardoor we langer dan verwacht in Tashkent bleven plakken. Meteen was ook heel onze planning te herzien. Gezien de beperkte duur van het Uzbeeks visum (30 dagen), was fietsen niet meer aan de orde. We beslisten de fietsen per bus naar Tashkent over te brengen, met een tussenstop in het mythische Samarkand.
Nu moeten jullie weten dat we zonder paspoort (lag bij de Chinese ambassade) op schok waren in een politiestaat. Het stond in de sterren geschreven dat we onderweg gecontroleerd gingen worden aan een van de talloze checkpoints langs de weg en een officiële fotokopie voor problemen kon zorgen. En zo geschiedde: aan een willekeurig checkpoint stapte een groen mannetje onze bus op en pikte enkele passagiers uit voor controle. Toevallig waren wij erbij. Toen we geen origineel paspoort konden voorleggen, mochten we het in het kantoor gaan uitleggen aan een politieman die geen Engels kon, hoe de vork aan de steel zat. Na wat rondbellen, kwam de verantwoordelijke tot de conclusie dat we geen staatsgevaar vormden. Uiteindelijk werden onze gegevens minutieus genoteerd en mochten we na een 'njet problem' weer de bus op. Voor de Uzbeken blijken zulke 'random' controles dagelijkse realiteit en komen zij er meestal niet zo gemakkelijk mee weg. Hoog oplopende discussies met politiemannen zijn hier schering en inslag. In Uzbekistan wordt niet het wapen van de politie gevreesd, maar wel zijn seinstok en fluitje waarmee hij elk willekeurig voertuig tot stoppen dwingt.
Zonder verdere kleerscheuren kwamen we aan in het busstation van Samarkand. Wat een indrukwekkende stad! Hoewel geen enkel monument uit de glorietijd van Zijderoute nog rechtstaat (met dank aan de Mongolen en hun charismatische leider Dzjengis Khan), heeft de perfecte ligging van de stad op het kruispunt van handelswegen uit China, India (via Afghanistan), Perzië (Iran) en Rusland voor heel wat rijkdom gezorgd. Het Westerse beeld dat we van de Zijderoute hebben, met azuurblauwe koepels en duizlingwekkend tegelwerk vindt in deze stad zijn oorsprong. Oude foto's getuigen van de vernietigende gevolgen van vroegere aardbevingen, maar de voormalige Russische overheid heeft goed werk geleverd met de restauraties. Alleen jammer dat het huidige regime de authentieke huisjes in de buurt van de bezienswaardigheden liet plaatsruimen voor een klinisch propere wandelstraat en souvernirshops. De bazaars van weleer zijn naar de buitenrand van de stad verhuisd en wat overblijft is een zielloos groot plein. Wat moet het er in de tijd van de zijderoute anders aan toe zijn gegaan met massa's kamelen en handelsgoederen te midden van deze architecturale pareltjes! Die sfeer moet je er maar zelf bij verzinnen.
Ten slotte willen we graag nog één aspectje van dit land belichten, namelijk het geld. De plaatselijke munt, de Uzbeekse som, heeft immers een aantal bijzondere eigenschappen. Eerst en vooral heb je de officiële en officieuze 'zwarte markt' wisselkoers, welke ongeveer 30% van elkaar verschillen. Wanneer je geld uit de muur haalt, krijg je de officiële wisselkoers aangerekend. Wil je meer uit je geld halen, dan wissel je je dollars op de zwarte markt. Klinkt allemaal vrij louche, maar eigenlijk is het de normale gang van zaken. Het gebeurt overal, zelfs onder de ogen van de politie.
De tweede bijzonderheid van het Uzbeekse geld zijn de coupures. Het grootste briefje is immers 1000 som, het equivalent van 0.35 Dollar. Eén briefje van 100 Dollar wisselen geeft je dus een behoorlijke stapel briefjes, zo'n 280. Met zoveel briefjes wordt een portefeuille, broekzak of kassa al snel nutteloos. Geld ophalen in de bus gebeurt bijvoorbeeld met een grote plastic zak. Geldwisselaars zijn dan ook makkelijk te herkennen aan een grote zak en fluisteren je "dollar, change" toe. Met behulp van een gsm of rekenmachine wordt de wisselkoers afgesproken en dan kan het tellen van de briefjes beginnen.
Het Chinees visum hebben we ondertussen bemachtigd. We kunnen straks het Tadjieks visum ophalen en dan zetten we koers naar het volgende land: Tadjikistan.
Met veel geduld is het ons gelukt om wat foto's op te laden. Hier is de link.