Het eerste filmpje geeft kort een beeld van Macau en heeft eigenlijk niet zoveel met fietsen te maken. In het tweede filmpje laten we jullie meevolgen op onze tocht door Vietnam en Laos. Veel kijkplezier!
5 Comments
Natuurlijk kunnen we onze eerste blog van 2013 niet beginnen zonder de gepaste nieuwjaarswensen. Bij deze hopen we dus dat 2013 voor ieder van jullie een sprankelend jaar wordt, vol plezier en avontuur! Ons goede voornemen is om dit jaar veilig en wel terug naar huis te komen. Maar eerst nog even genieten! Net als onze vorige blog is ook dit stukje tekst geschreven aan de oever van de Mekong rivier. Niet dat we de voorbije weken hebben stilgezeten, maar aan 's werelds 12de langste rivier (4909 km) ontsnap je niet zomaar. Na ons bezoek aan de spirituele hoofdstad van Laos, Luang Prabang, werd het tijd om koers te zetten naar de hoofdstad, Vientiane. Beiden steden liggen aan de Mekong, desondanks volgt de rechtstreekse route de rivier niet, maar gaat ze over de "Laotiaanse Alpen". Een stevig, maar mooi stukje waarin je over 400 km kan kennismaken met de grote diversiteit aan landschappen en volkeren die Laos rijk is. Het is geen toeval dat deze weg uitgegroeid is tot één van de meest populaire fietsstukjes van de regio. Ook wij genieten volop. Het weer is schitterend en we geraken niet uitgekeken op de mistige bergdalen die elke ochtend terug ontstaan. We komendagelijks wel een aantal fietsers tegen (onze eerste Belgen sinds Linz, Oostenrijk!) en ook 's avonds zitten we niet alleen aan tafel. Gezellig sfeertje! Onze reisgids omschreef Vientiane als een "gourmet paradise" maar die mening kunnen wij niet echt delen. Toen we na al dat fietswerk een Belgisch Café ontdekten in de hoofdstad, konden we de verleiding niet weerstaan. De frietjes vielen echter zo hard tegen, dat we ons niet aan de mossel-friet waagden. De croissants en de pains-au-chocolat van de naburige bakkerij voldeden wel aan de standaard. Al snel kwamen we tot de conclusie dat Vientiane buiten zijn "gourmet restaurants", weinig te bieden heeft. Zelfs in het economische hart van het land is het levensritme even relaxed als op het platteland. Al was er één plek die een stevige nadruk op ons naliet, het COPE centrum. In een vergeten episode van de Vietnam-oorlog, de zogenaamde "Secret War", werd Laos gebombardeerd met een onovertroffen intensiteit. 40 jaar na het einde van het conflict blijft onontplofte munitie (UXO's) nog steeds slachtoffers maken in het rurale Laos. De meeste onder hen zijn nieuwsgierige kinderen. Veel clustermunitie ziet er uit als speelgoed of heeft een interessante doorverkoopwaarde als oud ijzer. Een babbel met één van de slachtoffers is zeker interessant, maar een glimps van wat ze echt doorstaan krijg je pas als je een halfuur toekijkt hoe een blinde jongeman zonder handen zijn noedels met lepelprothese binnenwerkt als we toevallig in hetzelfde restaurant lunchen. Zestien was hij toen hij acht jaar geleden een UXO probeerde open te vijzen, een fout die hij wel zeer zwaar betaalt… Ook België draagt zijn steentje bij, zo schreef Handicap International oa. de Engels-Laotiaanse handleiding voor ontmijningen en alles wat erbij komt kijken. Vanaf Vientiane wordt de Mekong onze vaste reisgenoot. We volgen de machtige rivier dwars doorheen het land tot in het diepe zuiden waar ze Cambodia binnenstroomt. Deze 850 kilometers hebben in het fietsersmilieu de reputatie om saai te zijn. Dat komt vooral omdat de weg langs de Mekong meestal op een afstand blijft van de overstromingsgevoelige rivieroever. Als je op de hoofdweg blijft, mis je bijgevolg al de "actie" van het leven langs de Mekong. Reden genoeg om af en toe van de hoofdbaan af te wijken en de pistes op te zoeken die langsheen de Mekong lopen. We maken dan wel wat omwegen en vreten constant stof, maar de taferelen op en langs de rivier maken dit meer dan goed. En als we genoeg hebben van het tandengeknars door al het stof, kunnen we altijd de hoofdbaan opzoeken! Eénmaal In het diepe zuiden, rusten we enkele dagen uit op verschillende Mekong eilanden. De eilanden staan bekend om hun nog relaxere levensritme. Moeilijk te geloven nadat we Laos zijn doorgefietst. Of zoals een Nederlandse medefietser ons zei: "Nog relaxter, dan vallen ze [de Laotianen] om". Horizontaal genieten in de hangmat is hier dan ook onze geliefkoosde activiteit. Het vakantie-gevoel dat we al hebben sinds we dit land zijn binnengefietst laat ons maar niet los. Soms is het wel een karwei om op de eilanden te geraken. In totaal moeten we onze vehikels vier keer in de prauwen van de locals tillen voor een ritje over de Mekong. Eén keer loopt dit bijna verkeerd af wanneer Claire met een (uiteraard) doordachte beweging de ganse prauw aan het wankelen krijgt en Tims fiets ei zo na overboord gaat, terwijl zijn helm gedoopt wordt. We hoeven jullie niet te vertellen dat onze blanke medepassagiers zeer geamuseerd waren (not! we kregen een lesje bootbalans). Onze Laotiaanse medepassagier liet het echter niet aan zijn hart komen. Morgen moeten we Laos uit, willen we niet in de kosten vallen met een vervallen visum. Gelukkig staat Cambodia, het voormalige wilde westen van Zuid-Oost Azië voor de deur. We hopen onze volgende post op het web los te laten aan de voet van de historische tempel-site van Ankor Wat.
We sluiten naar gewoonte af met de link naar het nieuwste fotoalbum. Veel kijkplezier! Terwijl we genieten van een mango-smoothie en een kokosnoot met zicht op de Mekong-rivier, overlopen we mijmerend de afgelopen 10 dagen. De bergen ten oosten van Hanoi zijn niet de meest ontwikkelde gebieden van Vietnam. Waar we in de hoofdstad onze weg zochten op heuse snelwegen, kronkelden we doorheen de bergen op (geasfalteerde) tractor paden. De economische belangen zijn hier dan ook beperkt, want dit gebied wordt bevolkt door de kleurrijke etnische minderheden van Indo-China. Afgezonderd van de rest van het land door beperkte transportmogelijkheden, hebben deze bergstammen de weg naar modernisatie nog niet (helemaal) gevonden. Men leeft er nog steeds op het ritme van de natuur, daar zorgt de kraaiende haan en het beperkte vermogen van de stroomgenerator voor. Ergens in deze bergen lag - ietwat verloren - de grensovergang met Laos. De grens ontvangt nog maar enkele jaren reizigers en wordt in onze reisgids omschreven als een "true adventures delight". Dat is misschien ietwat overdreven, maar hier beland je maar al te graag als je op fietsreis bent. Ondanks het zeer heuvelende karakter van het traject was het heerlijk fietsen, soms ploeteren, op de kleine wegjes tussen de even kleine dorpjes. 's Ochtends werden we steevast vergezeld door horden scholieren op weg naar school, 's middags toonde de eigenaar van de plaatselijke herberg trots dat de gebruikte ingrediënten eigen kweek waren en 's avonds lieten we de heerlijke geurende hond-brochettes aan ons voorbij gaan. Dit was met voorsprong één van de leukere stukjes uit onze fietsreis. Maar, dan komt Laos… Beeld je een land in zo groot als de U.K., doorsneden door slechts een handvol geasfalteerde wegen en een acuut gebrek aan wagens om erop te rijden. Dat moet Laos zo ongeveer zijn: het fietsersparadijs. Soms fietsen we uren zonder één wagen te zien, gewoon naast elkaar als koningen op de weg, terwijl we de jungle-geluiden op ons laten afkomen en de kettingen horen ratelen. Tot wanneer we de dorpjes naderen en het "falang"-alarm afgaat: één of andere verkenner heeft ons gespot en razendsnel gaat het nieuws rond: buitenlanders! De kinderhoofdjes verschijnen plots uit het niets en er wordt ons een vrolijke "Sabaidee" toegeworpen. We hebben onze handen vol om iedereen terug te groeten, maar de glimlach die je terugkrijgt is goud waard. Toch is niet alles rozengeur en maneschijn. Fietsen in Laos vergt veel van onze kuiten en dus nemen we de bus - of beter busje - die ook instaat voor het verdelen van postpakketten. Zo overbruggen we moeiteloos de twee zwaarste etappes. Officieel kunnen we hierbij zeggen dat de bergen in Laos de eerste zijn die ons kraken. Onze fysieke ongemakken zijn echter klein bier vergeleken met de drastische veranderingen die dit land te wachten staan. Groeiende, hongerige buurlanden hebben het gemunt op de wouden van Laos en hoewel men probeert in te zetten op duurzame ontwikkeling, is deze kaalkap moeilijk tegen te houden. Zeker in een land dat behoort tot de 20 armste in de wereld. De Chinezen zijn druk in de weer met het opwaarderen van de weginfrastructuur en, hoewel we er nu van kunnen genieten, is het slechts een kwestie van tijd alvorens de vrachtwagens erover denderen. Na een boottocht van een vijftal uur zitten we nu in Luang Prabang, het spirituele hart van Laos. Om die reden is de stad ook de toeristische trekpleister van het land, al kan je niet omheen de Franse "air chique"-sfeer die de heerlijke gerestaureerde koloniale woningen uitstralen. Over enkele dagen gaan we terug op weg naar de hoofdstad van dit land, een klassieker onder fietstrekkers. Als we hard genoeg trappen zouden we daar moeten zijn tegen kerst. Via deze link vinden jullie weer een heleboel nieuwe foto's.
|
Route weergeven op een grotere kaart Archives
February 2013
Categories
All
Hier klikken om te bewerken.
Hier klikken om te bewerken.
|